Nieodparty urok i piękno Dubrownika są nierozłącznie związane z jego długą i bogatą historią. Przez wiele wieków Dubrownik ugruntowywał swoją pozycję jako miasta niezależnego, silnego i wpływowego. Jego szczególne położenie geograficzne przyczyniło się do rozwoju handlu i tradycji morskich. Dubrownik zawsze uważany był za bezpieczną przystań osłoniętą przez otaczające go wyspy, ale również ceniony jako miejsce ścierania się ważnych szlaków handlowych i morskich. Historia miasta bogata jest w barbarzyńskie najazdy i walki z potężnymi rywalami, a także rozkwit tradycji naukowych i artystycznych.
Uważa się, że Dubrownik został założony w VII wieku, kiedy plemiona Chorwackie przybyły w te rejony, aby ukryć się przed barbarzyńcami. Utworzyły one szereg małych osad, które stopniowo na przestrzeni wieków łączyły się ze sobą, tworząc miasto osłonięte słynnymi już dziś murami obronnymi.
Dubrownik szybko ugruntował swoją pozycję jako dobrze prosperującego ośrodka handlu morskiego na Adriatyku i Morzu Śródziemnym. Miasto walczyło o zachowanie swojej niezależności handlowej i niepodległości podczas mrocznych czasach średniowiecznych, a także w czasie panowania weneckiego.
Epoka prawdziwego dobrobytu Dubrownika rozpoczęła się w XV wieku, wraz z proklamacją Republiki Raguzy, zwanej również Republiką Dubrownicką. Była to niezależna republika arystokratyczna z własnymi organami państwowymi (rektor i jego doradcy), własną walutą oraz flagą z podobieństwem św. Błażeja, patrona miasta. Republika Raguzy była pierwszym krajem europejskim, w którym zniesiono niewolnictwo. Epoka dobrobytu i pomyślności osiągnęła punkt kulminacyjny w XVI wieku, wraz z rozwojem handlu morskiego oraz lokalnej marynarki handlowej, dzięki którym Dubrownik stał się jednym najbardziej cenionych partnerów handlowych na świecie. Bezpieczeństwo finansowe oraz nieustanny rozwój miasta pomogły w wytworzeniu się specyficznego stylu życia. Rzesze humanistów wspierały rozkwit kreatywności, czego rezultatem jest wspaniały dorobek artystyczny w dziedzinie architektury, urbanistyki, poezji, literatury i nauki. W tamtych czasach żyło tu wielu cenionych artystów i naukowców chorwackich i europejskich. Pozostawili oni po sobie trwały ślad. Najznakomitszymi osobistościami byli: Marin Držić, Ivan Gundulić i Ruđer Bošković. Najbardziej znane budynki z tego okresu to kościół św. Błażeja, katedra w Dubrowniku i Pałac Rektorów.
'Church of St Blaise in Dubrovnik at dawn' - Paul D Smith / ShutterstockJednak w XVII wieku, po czasach dobrobytu nastąpił głęboki kryzys polityczny i gospodarczy. Jego kulminacją było silne trzęsienie ziemi w 1667 roku, które niemal doszczętnie zniszczyło miasto. Balansująca pomiędzy wojnami z Imperium Tureckim i Wenecjanami oraz zmagająca się z trwającym kryzysem Republika Dubrownicka przestała istnieć w XVIII w rezultacie decyzji podjętych przez Napoleona. Stała się ona częścią Dalmacji, regionu w południowej części wybrzeża chorwackiego, wspólnie dzieląc sprawy polityczne oraz historię aż do dnia dzisiejszego.
oPod koniec XX wieku Chorwacja ogłosiła niepodległość, jednak nieco później nastąpiła napaść Serbii na jej terytorium. Dubrownik był jednym z pierwszych miast zaatakowanych w roku 1991. Miasto doznało ogromnych zniszczeń i strat. Zdecydowana większość zniszczonych dzielnic została już odrestaurowana przy jednoczesnym zachowaniu bezcennego piękna Dubrownika i po raz kolejny umocnieniu jego pozycji, jako bardzo popularnego miejsca dla turystów.